Most

Jest to praca stała, czyli taka, którą lekarz stomatolog cementuje i pacjent nie jest w stanie jej zdjąć.
Most polega na uzupełnieniu braków zębowych w przypadku obecności zębów sąsiednich, które się szlifuje. Na tak oszlifowanych zębach filarowych osadza się korony, do których przymocowane są sztuczne zęby w miejscach braków zębów własnych.

Często przed zrobieniem mostu zęby filarowe się leczy kanałowo, pozbawiając je miazgi, czyli części żywej zęba. Czy robi się to w każdym przypadku? Nie, jest wiele teorii na ten temat, a każdy lekarz ma własny tok postępowania. Jeśli ząb jest zdrowy, można go pozostawić żywego, mając jednak świadomość, że po zacementowaniu mostu, możliwości jego ewentualnego leczenia w przyszłości są ograniczone, a wielu lekarzy się nie podejmuje leczenia kanałowego przez tzw. „dziurkę od klucza”, czyli poprzez wywiercenie małego otworu na moście i w bardzo ograniczonych warunkach przeprowadzenie leczenia.
Jeśli ząb jest wątpliwy, poprzez np. dużą liczbę wypełnień, lekarz stomatolog często przed wykonaniem pracy protetycznej dokonuje leczenia kanałowego, co spowoduje, że ząb będzie bardziej kruchy ale nie będzie już podatny na próchnicę, której pod mostem stomatolog się nie dopatrzy.

Mosty adhezyjne

Są to również cementowane na stałe prace protetyczne, których wskazaniem są także jak w przypadku klasycznych mostów pojedyncze braki międzyzębowe. Różnicą zasadniczą tych prac od standardowych mostów jest oszczędzanie zębów własnych. Nie wymagają one założenia koron na zęby filarowe, a dzięki temu nie muszą być one szlifowane. Jest to niewątpliwe ich ogromna zaleta, jednak nie wszędzie mogą być stosowane. Ich adhezja, czyli przyczepność jest również mniejsza niż w przypadku mostów uniwersalnych. Jednak utrzymanie ich, należy pamiętać jest różne u różnych pacjentów. Nie należy zatem się sugerować i zniechęcać faktem, że u jednej osoby się zwyczajnie on „nie trzymał”.
Dodatkowym warunkiem do zrobienia takiej pracy jest nienaganna higiena jamy ustnej pacjenta.